Λευκός Πύργος

Λευκός Πύργος είναι το σύμβολο της Θεσσαλονίκης, ο οποίος σήμερα στέκεται μόνος του στην παραλία της πόλης, αλλά στο παρελθόν ήταν ο νοτιοανατολικός πύργος της οχύρωσης της πόλης. Ο πύργος χτίστηκε τον 15ο αιώνα, μετά την κατάκτηση της Θεσσαλονίκης από τους Οθωμανούς το 1430. Στη θέση του βρισκόταν ένας παλαιότερος πύργος που συνέδεε το ανατολικό τοίχο με το θαλάσσιο τοίχο. Ο πύργος ήταν το ανατολικό άκρο του θαλάσσιου τοίχου, ένας άλλος βρισκόταν στο δυτικό άκρο και ένας τρίτος στη μέση. Κατά τη διάρκεια της μακράς ιστορίας του, ο πύργος άλλαζε κατά καιρούς ονόματα και χρήση. Τον 18ο αιώνα ονομαζόταν "Φρούριο της Καλαμαριάς", ενώ τον 19ο αιώνα ονομάστηκε "Πύργος των Γενίτσαρων" και "Πύργος του Αίματος". Οι δύο τελευταίες ονομασίες σχετίζονται με το γεγονός ότι ήταν φυλακή για κρατούμενους συνείδησης και τα τείχη του ήταν βρεγμένα στο αίμα από τις συχνές εκτελέσεις κρατουμένων από τους γενίτσαρους. Το 1890 ένας κατάδικος έβαψε τον πύργο με ασβέστη, για να κερδίσει την ελευθερία του και έκτοτε διατηρεί το σημερινό του όνομα "Λευκός Πύργος". Μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης το 1912, ο πύργος τέθηκε υπό ελληνική κυριαρχία. Το οικοδόμημα βρίσκεται στην ακτή του Θερμαϊκού κόλπου και έχει ύψος 34 μέτρα, διάμετρο 22,7 μέτρα και περίμετρο 70 μέτρα. Κάθε ένας από τους έξι ορόφους έχει ένα κεντρικό δωμάτιο με διάμετρο 8,5 μέτρα, το οποίο συνδέεται με μικρότερα περιμετρικά δωμάτια. Μια σπειροειδής σκάλα συνολικού μήκους 120 μέτρων περνάει έξω από τα δωμάτια, στηριζόμενη στον εσωτερικό τοίχο του κυλινδρικού σχήματος του πύργου. Στον τελευταίο όροφο υπάρχει κεντρική αίθουσα, και έξω από την κεντρική αίθουσα, μια αρκετά ευρύχωρη βεράντα, η οποία προσφέρει μια όμορφη θέα στην πόλη και το θαλάσσιο τοπίο.